Autor: magda

jedziemy z Nadią samochodem
w radio Adele
śpiewamy, oczywiście:
– never mind I’ll find someone like youuuu!!!
Nadia: mamo, świetnie śpiewasz, nadajesz się do Voice Senior!

Nadia wpada do łazienki
bez pukania
przygląda mi się bacznie
– mamo?
– no?
– masz miesiączkę?
– nie
– a miałaś już?
– tak
– aha….. mamo?
– tak?
– a czy to prawda, że… chodź tu, będziesz mężem! przytul się do mnie! – demonstruje Nadia przy mojej pomocy – czy to prawda, że jak dziewczyna ma miesiączkę, a mąż ją chce przytulić, to ona… – Nadia odpycha mnie (męża 🙂 teatralnym gestem – to ona mówi: “daj mi spokój, potrzebuję trochę wolności!”

rozmawiamy przed zaśnięciem
Nadia opowiada jakieś historie z podwórka i sposób, w jaki sobie w nich poradziła
– i kocham cię, mamusiu
– ja cię też córeczko, jesteś bardzo mądra
– dlaczego?
– bo mówisz mądre rzeczy. i jesteś dobra.
– dlaczego?
– bo masz dobre serduszko
– jakby dobre
– dlaczego?
– bo jak się z kimś pokłócę, to mogę walnąć

pierzemy narożnik i fotele
tzn. pani pierze, a my patrzymy
pani: czy mogę prosić jakąś ścierkę do podłogi?
Bob: Magda, daj ścierkę do podłogi!
ja: ale my nie mamy takich ścierek…
Bob: jak to nie mamy? zaraz coś znajdziemy!
ja: no, mówię ci! daj pani jakiś ręcznik!
Bob: niee, coś znajdę… o, może być?
pani: trochę za małe…
moja mama: Madzia, a może by tak poświęcić ten ręcznik?
ja: pewnie, przecież on już jest tak stary!
Bob: Magda, ty też jesteś stara, a jakoś nikt jeszcze nie chce się ciebie pozbyć!

Nadia leży na lózku i myśli

• mamo, wiesz, dlaczego tata chciał się z tobą ożenić?
• dlaczego?
• bo jesteś mądra!
• hahaha! myślisz?
• no. no i też, bo po prostu jesteś niezłą sztuką

Nadia i Kacper bawią się w rodzinę w pandemii
Nadia jest pracującą mamą, Kacper – synem na zdalnym nauczaniu,
ja – siostrą, Bob jest Bobem 🙂
Nadia: dobra, synek, ty masz teraz lekcje on – line, a ja muszę trochę popracować
Kacper: dobrze, mamo!
Nadia: i proszę mi tu nie włazić bo będę miała rozmowę z panem prezydentem, czy tam premierem….
Kacper: o! mamo, to jak gadasz z Morawieckim, to powiedz mu, żeby się ogarnął

😀

odpoczywam
tv włączona na domo+
ja scrolluję fejsa
wchodzi Kacper
– mamo, co oni budują?
– nie wiem, słoneczko….
– oooo, “słoneczko”! a słoneczko może się przytulić do magbie aka aka… – wymyśla – aka Madzia… aka, aka… aka… AK47!

• Nadia, załóż okulary, proszę!
• mamo, a od kogo mam wadę wzroku?
• ode mnie!
• nieee no, naprawdę! powiedz!
• no naprawdę! ode mnie! w prezencie! hahaha!
• nieee nooo! nie w prezencie!
• nie, nie w prezencie. ale ode mnie. to są moje geny, niestety.
• dlaczego niestety?
• bo z tego powodu masz wadę wzroku. gdybyś miała geny taty, to byś nie miała wady wzroku
• no. ale bym była brzydka.

poranek.
kawa. komputer.
spieszy mi się
w środku mojej roboty wstaje Nadia
– mamo, zrobisz mi śniadanie?
– tak. chcesz płatki z mlekiem?
– nooo mogę…. niezbyt kreatywnie, ale niech będzie

Nadia na kwarantannie
nauczanie zdalne
zaczyna się lekcja
pani: dzień dobry, moi kochani!
dzieci:
– dzień dobry!
– dzień dobry!
– dzień dobry pani!
pani: no i jak się macie? śniadanie zjedzone? w pokoju posprzątane?
dzieci:
– tak!
– tak!
Nadia: nie. ja nie sprzątam w pokoju. w ogóle to mam niezły burdel.