Miesiąc: wrzesień 2015

zawsze walczący o swoje, zawsze z ostatnim słowem, zawsze buńczuczny i zadziorny Kacper na treningu piłki nożnej, widząc sprzeczkę między dwoma kolegami ze swojej drużyny:
– ej, ale bez kłótni!
padłam i nie wstaję 🙂

dzieci oglądają bajki
– ok, macie jeszcze 5 minut, potem wyłączamy bajki i idziemy myć zęby, i nie chcę słyszeć żadnego miauczenia!
– ok, ok, mamo
mija jakieś 60 sekund, Kacper wypada z pokoju jak z procy:
– mamo, a dasz mi dodatkowe sekundy, bo kończy mi się czas, a strasznie chce mi się siku?

– mamo, a pojedziemy do zoo do warszawy?
– a czemu do warszawy?
– bo tam jest ten wilk z czerwonego kapturka!
– naprawdę?
– no. tam go zawieźli. tylko nie można podchodzić do ogrodzenia za blisko, bo to bardzo niedobre wilczysko!

Kacper wchodzi do pokoju
– w co się bawicie?
– w szkołę, Nadia jest panią nauczycielką, a ja jestem uczniem
– a mogę też się z wami bawić?
– możesz
– dobra, to mogę być panem dyrektorem i oglądać wszystko z biura?

Kacper: mamo, a jak ja słucham bajki, to płyta się obraca a laser ją czyta?
– tak, kto ci to powiedział?
– sam wymyśliłem!
– naprawdę? to brawo, jesteś bardzo mądry chłopczyk!
– no. a to dopiero początek mojego rozwijającego się umysłu

tatuś czyta córeczce książeczkę
– a jak robi kukułka, Nadusiu?
– kuku, kuku, kuku!
– bardzo dobrze, a jak robi dzięcioł?
– dzień, dzień, dzień!

Kacper obserwuje dwóch chłopców, nagle obaj odbiegają…
– eee, chyba sobie już nie znajdę nowego kolegi… wiesz jak to się nazywa?
– jak?
– życie bez kolegi!

Kacper rozmawia z tatą o swoim ostatnim treningu piłkarskim, opowiada o koledze z zespołu:
– i… wiesz, on tak wolniej biega i gorzej kopie piłkę niż ja…
– może jest od ciebie trochę młodszy?
– nie, nie o to chodzi… ja się po prostu szybciej rozwijam

wchodzę do swojej sypialni, Kacper szczerzy się do mnie z mojego łóżka
– co ty tu robisz?!
– będę patrzeć jak rozwieszasz pranie, a potem będę tu spać
– zmykaj do swojego łóżka!
– oj, mamo!
– zmykaj, bo jak cię tu tatuś zobaczy, to cię za uszy zatarga do twojego pokoju
– hi,hi,hihihi! to zostanę ile się da!

– Nadia, gdzie są twoje okulary?
– nie mam
– widzę, przynieś, założę ci
– zobaczę, jak moje rączki powiedzą
– ???
do rączek: rączki? – słuchamy – przyniesiemy okulary? – nie
do mnie: widzisz?