nie-idealna-matka

ja: Nadia, pomóż mi sprzątać
Nadia: nie!
ja: ok, to Kacper mi pomoże i dostanie nagrodę
Kacper (z dezaprobatą): wiem, że buziaka
i włącza tryb malkontenctwo:
– dlaczego buziaka? dlaczego nie możemy innej nagrody? całusek nic nie zrobi… dlaczego nie możemy czegoś wyjątkowego?

21.30 program ART ATACK na jakimś dziecięcym programie tv
pierwszy raz widzę, dzieci też, bo zwykle już śpią o tej porze
dziś jest inaczej 🙂
program się rozpoczyna
prowadzący trzyma ok. 1,5 metrowy ołówek i opowiada co będzie rysował, za nim podobnej wielkości kubek z pędzlami i pudełko kredek świecowych wielkości kanapy
patrzymy wszyscy oszołomieni
Kacper: jeeesuuu, ja chcę tam mieszkać!

czeszę Nadii włosy, ona obserwuje moje nogi
Nadia: co to?
ja: kolano?
Nadia: a czemu masz takie? a nie takie?
(porównuje ze swoimi kolanami)
ja: bo jest stare
Nadia: aaa, bo jesteś stara!
(po chwili namysłu)
trzeba wyrzucić mamę!
(i słowo się rzekło…)
chodź, idziemy do śmieciów!

1. uroczyste zakupy w decathlonie
2. uroczysty kebab w zaprzyjaźnionej kebabowni
3. uroczysta herbata nad zaprzyjaźnionym jeziorem
4. uroczyste piwo w zaprzyjaźnionym barze
(and last but not least)
5. a to wszystko bez dzieci!
było cudownie!

Nadia, Igor i Kacper bawią się razem
przez chwilę
gdzie troje dzieci tam dwa obozy
linia podziału przebiega wg płci i wieku
Nadia się obraża
Igor: Nadia, nie obrażaj się tak od razu! potem, jak ja pójdę, Kacper się z tobą pobawi!
Nadia rozpromieniona biegnie do Igora i przytula go mocno
– ale jak ja pójdę dopiero! – mówi zniecierpliwiony, próbując wyswobodzić się z niechcianych uścisków

wieczór, dzieci jedzą kolację
żeby usprawnić proces przełączam tv na program “niebajkowy”, leci jakaś niegroźna amerykańska komedia
oddalam się do innych obowiązków 🙂
nagle salwa śmiechu sprzed telewizora
Kacper: aaaa! hahahaha!!! ten pan powiedział, że nawalił w gacie!!
ja: no co, zdarza się…
Kacper: ale dorosły!?
ja: dorosłemu też się może przydarzyć
Kacper: ale na prawdziwo?! w telewizji?!
:-))))))

dzieci pięknie jedzą zupę
ja (śpiewająco): la, la, la, ale mam grzeczne dzieci!
Kacper: nie ciesz się tak, mamo, bo w każdej chwili mogę być niegrzeczny

pytam męża o lekarza, którego on zna, a ja jeszcze nie
– Bobie, a ten Iksiński to jak wygląda?
– nie spodoba ci się
– ej! ale skąd wiesz, o co pytałam? dlaczego tak do mnie mówisz?
– bo jesteś w rui
🙂

jak załatwić sobie dostęp do programu, który rodzice mocno reglamentują? ano tak:
Kacper: kochani rodzice, czy możecie mi włączyć Cartoon Network, proszę?

– mamo, ale dzisiaj jest ładne niebo ze strony słońca… takie zafarbowane…