Kategoria: Uncategorized

upiorny wtorek po świętach, rano
zawożę dzieci do szkoły
jedno patrzy tępo w okno, drugie prawie śpi
Kacper: a wiesz, mamo, że ja mam ostatnio fazę na obserwowanie ludzi, którzy jeżdżą “elkami”?
ja: naprawdę? a po co?
Kacper: bo to ciekawe. ostatnio taki gość na pewno nie zdał, bo na tym skrzyżowaniu, do którego dojeżdżamy, skręcał w lewo i nie włączył kierunkowskazu
ja: no, to rzeczywiście, mógł nie zdać, bo to poważny błąd..
Nadia: może jeździł bmw…?

Nadia gra w jakąś grę na telefonie.
ale coś jej nie idzie

• ja pier…
• Nadia! – oburzam się
• no co? – oburza się ona
• jak ty się wyrażasz?!
• normalnie!

odpuszczam
ale po chwili…

• no, ja pier…!
• Nadia! -krzyczę, bo nie mam już argumentów – Bob! powiedz jej coś!
• Nadia, nie używaj takich słów! co to ma być?! – odzywa się z drugiego pokoju ojciec
  
• brawo, mamo, właśnie otrzymałaś przydomek “sześćdziesiona”!

wigilia, 7 rano
nasze dzieci są niesamowite
nie tylko w święta 🙂

Nadia nerwowa, bo powinnyśmy już wychodzić z domu

• mamo, no chodź! do kogo ty teraz dzwonisz?!
• do elektryka
• a nie możesz tego zrobić z auta?
• mogę, ale i tak czekamy na twojego ojca
• tato, pospiesz się!! ja się umówiłam na konkretną godzinę!
• na która?
• na 14. około.

rozmawiam z Kacprem:

• mamo, zgłosiłem się, że na wigilię klasową upieczemy piernik
• aha… no… ok…
• ….i zrobimy uszka z barszczem…
• Kacper!!
• no co?
• ile masz osób w klasie?
• trzydzieści
• no. to policz z 5 uszek na osobę
• no. to będzie 150.
• no właśnie!
• spoko, mamo, zrobimy. będę ci pomagał!
• no dobrze. tylko ja nadal nie rozumiem, dlaczego to zawsze ja muszę takie rzeczy robić? nie ma innych matek?
  — wymowna cisza —
• mamo…
• no?
• a ty się jeszcze nie zorientowałaś, że zawsze tak jest?
• no zorientowałam się. ale dlaczego?!
• jeszcze tego nie ogarnęłaś? bo ja na początku semestru broję, łapię punkty ujemne, a przed świętami tym gotowaniem zawsze nadrabiam 🙂

🙂 🙂 🙂

rozmawiam z Nadią o szkole:

• a w przyszłym tygodniu będę poprawiać historię
• no super, to musisz się pouczyć
• pomożesz mi? pouczymy się w weekend?
• tak!….. ale… czekaj… w ten weekend mam studia…
• nie! nie jedź! nie potrzebujesz tego! ja cię mianuję doktorem mojego życia!

sobota wieczór, zamówione regały do biura stoją już tydzień
trzeba się w końcu za to wziąć
rozpakowuję pierwszy karton
rozkładam na podłodze instrukcję
wchodzi Nadia

• co robisz, mamo?
• składam regał
• o, to takie lego dla dorosłych?

kupiłam sobie dżinsy
takie szerokie, bardzo popularne ostatnio
takie, które były też modne jak byłam w liceum 🙂
piątek rano
wychodzę z garderoby
dzieci obserwują mnie lekko zszokowane
szczęki nastolatków chyba trochę szorują po panelu winylowym 😉

• mamo!!!
• no?
• jakie spodnie!!!
• co? złe?
• nieee, świetne! stylowe! modne! – chyba mamy konkurs na przymiotnik najlepiej odzwierciedlający rzeczywistość 🙂
• no to ekstra!
• ale… to są spodnie dla młodych ludzi…. a ty jesteś stara!

rozmawiamy o nauce języków
na tapecie niemiecki
ja: wiem! ja wam zaśpiewam taką świąteczną piosenkę: o choince! O Tannenbaum, o Tannenbaum, wie grunn sind deine Blatter (mniej więcej 🙂 nie sprawdzam, nie piszę umlautów)
Nadia: nie, nie!!! nie cierpię niemieckiego! mogę się uczyć innego języka! na przykład francuskiego! – wsadza nos w telefon – mamo, a co to znaczy?
tłumacz google: Je m’apelle Magda
ja: nazywam się Magda
Nadia: ooo! skąd wiesz?
ja: no, wiem, to proste
Nadia: ok, a to?
tłumacz google: Je sui bizarre
ja: jestem dziwna!
Nadia: no nie! tato, skąd ona to wie?!
Bob: oooo! to akurat to ona wie we wszystkich językach!

jedziemy z Nadią samochodem
– mamo, która godzina?
– 18:32
– a w samochodzie masz inną!
– no.
– dlaczego?
– żebym się nie spóźniała.
– przecież i tak się spóźniasz!
– no. ale mniej.
– aha. czyli jak podjeżdżamy pod szkołę i pytam cię ile się spóźniłam, a ty mówisz, że 5 minut, to tak naprawdę spóźniłam się o 4 minuty?
– no tak.
– ech… całe życie w błędzie!