Miesiąc: styczeń 2025

Nadia leży ze mną na sofie
gadamy
głaszczę ją i przytulam
kot też by chciał 🙂
zwraca na siebie uwagę drapiąc sofę
Nadia go strofuje:

• Franek! nie rób tak! zły kot!
  
  gadamy dalej
  ale patrzę na Franka, żeby w porę zareagować, gdyby znowu chciał niszczyć sofę
  cała uwaga nie jest skupiona na Nadii
  co ona oczywiście zauważa
  
• mamo! nie patrz na niego!
• no dobra, dobra – uspokajam i skupiam uwagę na córce
  
  ale… po chwili zerkam na kota, to silniejsze ode mnie 🙂
  no i długo nie muszę czekać…
  
• powiedziałam ci coś! zła mama!
  

• mamo, ja chcę coś dobrego!
• a co?
• nie wiem…. chipsy?
• Nadusiu…
• no to lubisia!
• Nadusiu…
• no co?
• ja się obawiam, ze ty potem będziesz miała do mnie pretensje, że ci pozwalałam jeść takie rzeczy i będziesz płakać, że przytyłaś…
• a czy ja kiedyś płakałam, że przytyłam??!!
• no nie… ale…
• no właśnie!! to ty płaczesz, że przytyłaś! albo, że ci zwiędły cycki!
  😀 😀 😀

ogarniamy się po tych przydługich świętach
pranie, sprzątanie, zmywarka, odkurzacz
z przerwami na pracę zawodową
– aha! rozpakowałem Nadię po wyjeździe! – melduje mąż
– ekstra! – biegnę na górę, ale chwalę, żeby wiedział, że jestem mu wdzięczna
bo naprawdę jestem
i cieszy mnie to, więc jestem w dobrym humorze
patrzy za mną, więc kręcę tyłkiem wchodząc po schodach
w przykrótkiej koszulce
już sobie wyobrażam to zachwycone cielęce spojrzenie
już się cieszę, że po tylu latach ciągle jest ten prąd między nami
– nie graj ciałem – słyszę z dołu
😀 😀 😀

upiorny wtorek po świętach, rano
zawożę dzieci do szkoły
jedno patrzy tępo w okno, drugie prawie śpi
Kacper: a wiesz, mamo, że ja mam ostatnio fazę na obserwowanie ludzi, którzy jeżdżą “elkami”?
ja: naprawdę? a po co?
Kacper: bo to ciekawe. ostatnio taki gość na pewno nie zdał, bo na tym skrzyżowaniu, do którego dojeżdżamy, skręcał w lewo i nie włączył kierunkowskazu
ja: no, to rzeczywiście, mógł nie zdać, bo to poważny błąd..
Nadia: może jeździł bmw…?